martes, 27 de diciembre de 2011

"Klik!" LNH-n / "¡Clik!" en LNH



 "Beti dago lehen aldi bat" / "Siempre hay una primera vez"



Lehenik eta behin, eskerrak eman beharrean nago Javier Alonso Torreri, bera izan bait da lehen aldi hau izan zedin posible egin duena.
Eskerrik asko Javier!

Antes que nada tengo que dar las gracias a  Javier Alonso Torre  por ser él quien me ha dado la oportunidad para que esta primera vez se hiciese posible. 
¡Muchas gracias Javier!


Gaur pozik jaiki naiz, askotan amesten duzun gauza horietako bat egi bihurtu dela ikustean. 
Orain dela hilabete inguru, LNH aldizkariaren sortzaile den Javier Alonsok gonbidapen bat ireki zidan, aldizkari horretan parte hartzeko. Mezua irakurtzen nengoen bitartean ez nuen irakurtzen nenbilena sinesten, bere tamainako argazkilari batek nigan konfidantza jarri bait zuen.

Hoy me he despertado contento viendo que, una de esas cosas con las que sueñas a menudo se ha hecho realidad.
Hace alrededor de un mes, el fundador de la revista LNH Javier Alonso, me abrió una invitación para tomar parte en dicha revista. Mientras leía el mensaje no creía lo que estaba leyendo, puesto que un fotógrafo de su calibre había confiado en mi.

Pirineotatik etorri berria nengoen eta argi neukan bertan ateratako argazki bat behintzat sartuko nuela aldizkarian. Hala ere, eta jendeak ikusita zeukanaren nire argazkietatik urrunduz, ordurarte inora igo gabe neukan argazki bat izango zela bururatu zitzaidan, beraz, etxera heldu bezain pronto, Pirineotako artxiboan begirada bat bota eta argazki hau aukeratu nuen. Aukeraketaren arrazoietako bat, Txipetak daukan argia eta errekan somatzen den argiaren islada izan ziren. Horretaz gain, asko gustatzen zait nola isladatzen duen argiak mendia, bere osotasunean eta bera bakarrik. Gainera, ez ahazteko moduko egunsentia izan zen.

Recién venido de Pirineos, tuve claro que una de las fotos que publicaría en la revista iba a ser una de las que saqué allí. A pesar de todo, y saliéndome de las fotos que la gente ya tenía vistas, pensé que la foto que elegiría sería una foto que no habría subido a ningún sitio, así que tan pronto como llegué a casa, eché una mirada al archivo de Pirineos y me decanté por ésta. La razón de esta elección fue, la luz que tiene Chipeta y el reflejo de la luz que se divisa en el río. A parte de eso, me gusta mucho cómo aísla la luz a la montaña, en su totalidad y solamente a ella. Además, fue uno de esos amaneceres que son inolvidables.

Baina oraindik beste bi argazki aukeratu beharrean nengoen. Javierrek esan bezala, hiru argazki izan behar ziren bidali beharrekoak. Horietako bi bertikalak eta beste bat horizontala. Bertikal bat aukeratua neukanez, beste bertikal bat eta horizontal bat falta zitzaizkidan. 

Pero todavía me quedaban otras dos fotos por elegir. Tal y como me dijo Javier eran tres las fotos que tenía que mandar. De las tres fotos, dos tenían que ser verticales y una horizontal. Como una de las verticales ya la tenía elegida, me quedaba otra vertical y una horizontal.

Gai edo ingurumen ezberdinen argazkiak bidaltzea izan zen pentsatu nuen beste gauzetariko bat. Mendiari buruzko argazkia aukeratua neukan beraz, basoa, itsasoa edo makroari buruzko argazkietan pentsatzen jarri nintzen. Gai guztiz ezberdinak izan zitezen, basoa beharrean makro bat sartzea izan zen nire lehen pentsamentua, baina gero, hobeto pentsatu eta maitemindua naukan argazki hau sartu gabe usteak pena emango zidala sentitu nuen. Gainera, Javierri eskainia izango zela erabaki nuen, bera izan bait zen North Photo Tours batean basoan argazkiak ateratzen irakatsi zidana eta.


Otra de las cosa en las que pensé fue en la de mandar fotos de temas o entornos diferentes. La foto que reflejaba la montaña ya la tenía elegida así que empecé a pensar en fotos de bosque, mar o macro. Para que los temas fuesen totalmente diferentes, lo primero que pensé fue en meter alguna foto macro en vez de una de bosque, pero más tarde sentí que si dejaba una foto que me tiene enamorado fuera de la selección sentiría mucha pena. Además, pensé que sería una foto dedicada a Javier puesto que fue él quien me enseñó a sacar fotos en el bosque en un North Photo Tours.

Eta jada azkenengo argazkia aukeratzea gelditzen zitzaidan. Buruan neukan makroa sartzea ezinezkoa zen, zeren eta formatu horizontalean ateratakoa zen eta horizontal bakarra aukeratua neukan, beraz,... itsasora bota behar. Nahiz eta itsasoko argazki asko horizontalean eduki, badaukat asko gustatzen zaidan bertikal bat. Ez zait gainera berehala ahaztuko egun hori, zeren eta etxetik ia esperantza gabe atera nintzen, Ander eta biok askotan egin izan dugun "KDD express" horietako batean. Mareak begiratuak geneuzkan eta, Azkorri izan zen aukeratutako norantza. Bertaraino iritsi arte zerua lainoz betea geneukan, baita etxera esku hutsik bueltatuko ginela ia sinitsia. Baina halako batean, ortzemuga irekitzen hasi zen eta iluntzeari gelditzen zitzaizkion azken argiak lainopetik sartzen. Gogoratzen dudan argi ederrenetariko batek biltzen zuen inguru dena. Nahiz eta zaila egiten zen argiaren kontrola oso gustora gelditu nintzen jasotako emaitzekin. Beraz, eta iluntze haren oroigarri, azken argazkia.

Y ya me quedaba elegir la última foto. La fotografía macro que tenía pensada meter ya no podría ser, ya que estaba sacada en formato horizontal y la única foto horizontal ya la tenía elegida, así que,... había que tirar al mar. A pesar de tener muchas de las fotos marinas en horizontal, tengo una vertical que me gusta mucho. Además no se me olvidará pronto ese día, puesto que salí de casa sin apenas esperanzas, en una de esas "QDDs express" que hemos solido hacer a menudo Ander y yo. Teníamos las mareas miradas y fue Azkorri el destino elegido. Hasta llegar allí tuvimos el cielo totalmente nublado, incluso tuve asimilado que volvería a casa con las manos vacías. Pero en una de éstas, empezó a abrirse el horizonte y, las últimas luces que le quedaban a aquel atardecer empezaron a colarse por debajo de las nubes. Todo lo envolvía una de las mejores luces de las que he podido disfrutar hasta el momento. A pesar de lo difícil que se hacía el control de las luces, me quedé muy a gusto con los resultados obtenidos. Así pues, y en recuerdo de aquel atardecer, la última foto.

jueves, 15 de diciembre de 2011

Garu artean "Klik!" / "¡Clik!" entre helechos



"Ikusi ezean... ez dago jakiterik" / "Sin verlo... imposible saberlo"


Badaude egun batzuk, nora joan jakin ez eta abenturara ateratzen zarenak. Aurreko eguna horrelako egun bat izan zen. Nora joango eta nora joango eta, aspaldi bisitatu gabe neukan baso barrenera sartu nintzen. Asmoa, garai ezberdinetan zer aurkitu nezakeen ideia bat egitea zen, baina azkar konturatu nintzen, beste garai batzuei itxaron beharrik ez zegoela.

Hay días en los que, sales a la aventura sin saber dónde quieres ir. El día anterior fue un día de esos. A dónde ir y a dónde ir y, al final, me decidí a ir a visitar un bosque en el que hacía tiempo no me adentraba. La intención era hacerme una idea de lo que se podría hacer en diferentes épocas, pero rápido me di cuenta de que no tenía por qué esperar a otras épocas.


Basoa berde ederrez janzten zen, eta lurrean zakabanaturik zeuden hosto gorriengatik ez balitz, udaberrian aurkitzen nintzela esango nukeen duda barik, udazken bete-betean beharrean. Garuak azaltzen zituen berde biziak itzelak iruditzen zitzaizkidan, eta kamara harturik, han eta hemen "klik!" egiten aritu nintzen, konposaketa ezberdinak probatuz.

El bosque se vestía de preciosos verdes, y si no fuese por las hojas rojas que se repartían por el suelo, diría sin duda que me encontraba en plena primavera, en vez de en medio del otoño. Los verdes intensos que ofrecían los helechos me parecían increíbles, y cogiendo cámara en mano, me dediqué a hacer "¡clik!" aquí y allá, probando diferentes composiciones.

Kolore bizietaz gain, eta nahiz eta aurreko egunetan euririk ez zuen egin, pozik hartu nituen errekaztoak zekarren ur apurrak, kolore txuri garbiak bait zeuzkan. Gainera beti gelditzen dira polit ur-saltoak baso berde eta gorriekin bat eginik. Eta horrelako salto bat baino gehiago aurkitu nituela esan beharra daukat.

A parte de los colores vivos, y a pesar de que en días anteriores no hubiese llovido, cogí con agrado la poca agua que corría por el riachuelo, puesto que tenía colores blancos y limpios. Además siempre quedan bonitos los saltos de agua entrelazados con los verdes y rojos. Y tengo que decir que me encontré con más de un salto así.

Basoan murgiltzeko nahia neukan, baina txoko denek ematen zidaten argazki bat baino gehiago ateratzeko aukera, eta hauetatik mugitu aurretik aukera ezberdin hauek frogatzen aritu nintzen, konposaketa eta foko jokuan arituz.
Ikustekoa zen, txoko berdinean zenbat aukera zeuden eta zein argazki ezberdin atera zitezkeen. Hala ere, eta hurrengorako zer aurkituko nuen jakin nahian, aurrera jarraitzera ere behartu nion neure buruari. Eta baita jarraitu ere. Toki eder batetik atera eta beste bat aurkitzen bait nuen, esaterako ondorengo hau.

Tenía ganas de adentrarme en el bosque, pero todos los rincones me daban posibilidades para sacar más de una foto, y antes de moverme de los mismos, anduve probando diferentes composiciones y jugando con diferentes enfoques. Era de ver, las diferentes posibilidades que ofrecía un mismo sitio y las fotos tan diferentes que se podían hacer. Aún así, y con ganas de saber qué sería lo que me encontraría otra vez que viniese a este sitio, también tuve que obligarme a mi mismo el seguir adelante. Y mira que si seguí. Era salir de un sitio bonito y encontrarte con otro, por ejemplo este que viene a continuación.

Joku ederrak ematen zituen errekaren ibilbideak, eta garuak ederki janzten zituen bere bazter guztiak. Ez zegoen txoko bat non garuaren presentzia ez zen ageri (ezta hosto gorriena ere). Hala ere aurrera jarraitu beharra zegoen.



El recorrido del riachuelo daba bonitos juegos, y el helecho vestía con elegancia todas sus orillas. No había un hueco en el que  no hubiera presencia de helechos (tampoco de las rojas hojas). Aún así había que seguir avanzando.




Neuk buelta bat eman basoari eta errekak ere bere bueltatxoa eskaintzen zidan. Eta buelta bakoitza aurrekoaren ezberdina zen baina ez horregaitik zatarragoa. Horrela basoan ibiltzeak nekea ere ahaztu arazten du, eta hau benetan da eskertzekoa. Ez nuen ezta garai hontako ur hotzak, eta beraren barnean (badeadoreekin) egoteak, eragiten duen hanken hoztasuna ere nabaritzen. Hori zen gustora ibiltzea.

Era darle yo una vuelta al bosque y el riachuelo me ofrecía también su vuelta. Y cada vuelta era diferente a la anterior, pero no por eso más fea. Andar así por el bosque te hace olvidar hasta el cansancio, y esto es de verdadero agradecimiento. No sentía ni el frío que te hace padecer en los pies el andar dentro del agua (con badeadores) en esta época. Eso era andar a gusto.

Errekaren norabideari aurre eginez, ura behera zihoan einean neuk gorako bidea jarraitzen nuen, gauza berri eta ezberdinak aurkituko nituenaren esperantza osoz. Eta baita aurkitu ere. Baso horrek izugarrizko aberastasuna daukala behin eta berriro konturatuko nintzen. Tobogan estiloko ur-jauzietaz gain, eskaloi itxura zeukaten hainbat ur-jauzitxo ere agertzen zitzaizkidan bidean. Edozein ertz ikusten nuela ere, izugarrizko bizitasuna zeukala ikusten nuen han eta hemen. Benetan zen ederra errekan gora egiten ari nintzen ibilbide hura. Altxor kaxa bat ireki banu bezala sentiarazten ninduen hark. Hura zen gozamena.


Haciendo frente al recorrido del río, y mientras el caudal iba para abajo, yo tiraba para arriba, con total esperanza de encontrarme con cosas nuevas. Y mira que las encontré. Que ese bosque tenía un inmenso valor es una cosa de la que me daría cuenta una y otra vez. A parte de las cascadas de estilo tobogán, también aparecían por el camino las que se asemejaban a escalones pequeños. Fuera cual fuese la esquina que mirara, veía vida por todas partes. Era precioso aquel recorrido que estaba haciendo río arriba.   Aquello hacía que me sintiera como si hubiese abierto un cofre. Aquello era una gozada.


Eta txoko berri batetara heldu nintzen. Hasiera batean oso toki kaotikoa iruditu zitzaidan nahiz eta sinesteko gogo haundirik ez neukan. Orainarte horren gustora aritu nintzen ezen kaos hark pixkat jokos kanpo utzi ninduen. Baina beti dago zerbait zeri argazkia atera, eta hemen ere aurkitu nuen arrazoia. Bista-bistan neukan baina begira jarri arte ez nuen benetan ikusi. Errekaren erdi-erdian zegoen tiesto natural ederra neukan parez-pare. Kostata allegatu nintzen bere parera, baina merezi izan zuen esfortzuak. Hor neukan beste arrazoi bat basoaren lilura justifikatzeko.


Y llegué a un sitio nuevo. Al principio me pareció un sitio muy caótico a pesar de que no tuviese muchas ganas de creérmelo. Había andado tan a gusto hasta ahora que aquel caos me dejó un poco fuera de juego. Pero siempre hay algo que se puede fotografiar, y aquí también di con el motivo. Lo tenía a la vista, pero no lo vi hasta estar mirando un rato. Tenía un tiesto natural frente a frente en medio del río. Me costó llegar a su par, pero el esfuerzo mereció la pena. Ahí tenía otra razón para justificar la hermosura del bosque.


Eta horrela, azkar pasatu zitzaidan denbora, denbora luzea izan zela konturatu nintzen, eta argiak jada ez zirela komeni zitzaidan bezain egokiak, beraz etxera bueltatzeko ordua heldu zen. Azken argazkia atera gabe ezin izan nintzen joan, nahiz eta banekien berriro ere bisitatuko dudan toki bat dela.


Y así me di cuenta de que, el tiempo que se me pasó rápido, en realidad había sido largo, y que las luces ya no eran las que más me convenían, así que llegó la hora de volver a casa. Aún así, no podía volverme sin sacar la última foto, a pesar de que supiera que es un sitio que volveré a visitar. 







miércoles, 30 de noviembre de 2011

"Klik!" Pirineotan / "¡Clik!" en Pirineos




       "Hobe berandu..., beranduago baino" / "Más vale tarde..., que más tarde"




Urriak 29 / 29 de octubre


Aspaldian nenbilen Pirineoak ezagutu behar nituela eta Pirineoak ezagutu behar nituela esaka. Gauza bat zela edo bestea zela, beti usten nuen bidaia hau alde batera. Azkenean, aurten, eta udazkeneko kolore ederrak aprobetxatu nahian, lagunekin (Ander eta Iban) plana egin eta bertara abiatzea erabaki genuen.

Llevaba tiempo diciendo que quería ir a Pirineos y que quería ir a Pirineos. Por una razón o por otra, siempre dejaba este viaje a un lado. Por fin, este año, y con intenciones de aprovechar los colores que nos da el otoño, hice el plan con los amigos (Ander e Iban) y decidimos ir.

Ander eta Iban Pirineoen ezagun ziren, baina niretzako espektakulu hutsa zen ikusten nuen dena. Bertara heldu aurretik ere, bidean gelditzeko arrazoi ugari ikusi nituen, baina behin bertara helduta, bidean gelditze ezaren zergatia errez asko ulertu nuen.

Ander e Iban ya conocían el Pirineo, pero para mi era puro espectáculo todo lo que veía. Antes de llegar allí, ya vi suficientes motivos por los que parar, pero una vez llegado allí, entendí perfectamente el porqué del no parar en el camino.

Lehengo iluntzea Zurizan bertan egin genuen. Eguzkia ezkutatzen hasi aurretik, enkuadre ezberdinak bilatzen aritu ginen, baita argazki batzuk botatzen ere, zegoen argiak horretarako aukera ematen bait zuen. Egia esanda, lehenengo gerturatze hau zaila egin zitzaidan, ez bait nuen ingurua ezagutzen eta dena berri suertatzen bait zen niretzat. Hala ere, argazkiren bat edo beste atera ahal izan nuen, bai ilundu aurretik eta baita iluntzean ere, eta pozik gelditzeko arrazoiak izan.

El primer atardecer lo hicimos en Zuriza. Antes de que el sol empezara a esconderse, nos dedicamos a buscar diferentes encuadres, y también a tirar más de una foto, ya que la luz nos lo permitía. A decir verdad, este primer acercamiento se me hizo difícil, puesto que al no conocer el entorno todo se presentaba nuevo ante mi. Aún así pude sacar alguna foto que otra, tanto antes como en el mismo atardecer, y tener razones para quedarme a gusto.




Ilundu aurretiko argazkiaren oso antzekoa iluntzean bertan ateratzen saiatu nintzen, baina azkar konturatu nintzen zein zaila den horrelako kontraargiei aurre egitea. Lehen aldia zen, mendikate baten aurrean iluntze baten argazki saioa egiten nuela, eta ortzemuga irregularra izateak dakartzan arazoak azkar somatu nituen, batez ere filtroak kalatzerako orduan. Hala ere, argazkiren bat edo beste libratzea lortu nuen eta baita eragindako arazoetatik probetxuzko ikasgaiak barneratzea ere.


Intenté sacar una foto muy parecida a la anterior de antes del atardecer, pero pronto me di cuenta de la dificultad que acarrea hacerle frente a semejantes contraluces. Era la primera vez que hacía fotos de atardecer frente a una cordillera, y pronto caí en la cuenta de lo difícil que es sacar fotos con el horizonte irregular, sobre todo a la hora de calar los filtros. Aún así pude librar alguna que otra foto, y también obtener aprendizaje de las dificultades que crean estas situaciones.



Behin iluntzeari argazki batzuk atera eta gero, gauari so gelditu ginen afaldu bitartean. Baina gauak ez zigun bere aurpegi onenik eskeini eta lainoen presentziak, hobe esanda, zeruaren estalketak, hurrengo egunerako planak egitera eraman gintuen.

Una vez de sacarle fotos al atardecer, nos quedamos a la espera de lo que nos deparaba la noche mientras cenábamos. Pero la noche no nos ofreció su mejor cara, puesto que el cielo nublado, mejor dicho encapotado, nos llevó a planear el día siguiente.




Urriak 30 / 30 de octubre




Hurrengo eguna, nire kasuan behintzat, ez zen egun onena izan argazkiei dagokienez. Egunsentian esperantza larregi jarriak neuzkan, baina ezin izan nion probetxurik atera, buruan neukana ez bait zuen naturak eskeini. Hasiera batean Alanoak argiturik azalduko zirelakoan nengoen, baina eguzkiaren ibilbidea ikusirik, hori ez zela posible eta, beste toki batzuk ikustatzera abiatu ginen. Aurreko argazkietan azaldutako errekaren ibilbidea jarraitu eta Ezkaurre azpira joan ginen, berau argiz harrapatuko genuen esperantzaz. Eta baita harrapatu ere, baña zein zailak diren argiaren kontrolak kasu hauetan. Isladekin jolastuz atera nuen libratu ahal izan dudan argazki bakarretariko bat.

El siguiente día, por lo menos en mi caso, no fue el mejor en lo que se refiere a la fotografía. Tenía puestas muchas esperanzas en el amanecer, pero no pude sacarle el provecho que hubiese querido, puesto que la naturaleza no ofreció lo que tenía en mente. Al principio creía que los Alanos aparecerían iluminados por el sol, pero viendo el recorrido del sol, y viendo que no iba a ser posible, nos dirigimos a ver otros sitios. Siguiendo el río que aparece en las fotos anteriores, fuimos a las faldas de Ezkaurre, con la esperanza de que este se nos mostrara iluminado por el sol. Y sí que lo pillamos, pero qué difíciles son los controles de la luz en estos casos. Jugando con los reflejos saqué una de las pocas fotos que pude librar de esa mañana.


Egunsentiko sesioa amaitu eta gero, gosez, ez bait genuen gosaldu argazkiak ateratzera irten aurretik, Zurizako kanpineko tabernara sartu ginen. Barruko berotasunean, egunean zehar egingo genituen gauzak planeatzen aritu ginen gosari bero bat hartu bitartean. Eguerdi aldean, Ibanek ezagutzen zuen Belabartzeko ur-jauzira abiatuko ginen. Bertan sesio bat egin eta, bazkaldu eta gero, Hechoko Bailaran dagoen Ozako Oihanera joatea zen hasierako plana, bertan iluntzea harrapatzeko asmotan. Beraz, eta gauzak prestatu eta gero, Belabartzerantz abiatu ginen. Ez genuen ur askorik aurkitu ur-jauzian, baina udazkenak ematen dituen hostoen erortzeari probetxua atera genion, dantza oso erakargarrian azaltzen ziren eta.


Una vez terminada la sesión del amanecer, y con hambre, puesto que habíamos salido sin desayunar, fuimos al bar del camping de Zuriza. En el calor del interior, planeamos lo que iríamos a hacer durante el día mientras nos tomábamos un desayuno calentito. Hacia el mediodía iríamos a conocer la cascada de Belabarce que Iban ya conocía.. Tras una sesión en la misma y, tras comer, nos dirigiríamos a la Selva de Oza, situada en el Valle de Hecho, con intenciones de hacer allí el atardecer. Así, y tras preparar las cosas, nos dirigimos a Belarbace. No encontramos mucha agua en la cascada, pero supimos sacar provecho a la caída de hojas que nos da el otoño, ya que se mostraban con atractivos bailes.


Belabartzeko ur-jauzia aurkitzen den txokotik atera eta Hecho Bailarara abiatu aurretik bazkaltzeko momentutxo bat hartu genuen. Momentutxoa luzatu egin zen, oso gustora bait geunden eguzki izpien beropean. Iluntze ordua gainera bota aurretik, eta bidean beste geldialditxo bat egiteko asmoa geneukala eta, azkenean erdi presaka jarri ginen bidean. Picoya tontorpetik pasatzen den Veral erreka alboan gelditu ginen argazki batzuk ateratzen. Ander eta Iban, erreka eta tontorra jasotzeko ahaleginetan aritu ziren, baita ni ere. Hala ere, gehien gustatu zitzaidan ikuspegia, Espeluga tontorra eta inguruak jasotzen zituen hau izan zen. Eguzkiak horma hori nola argitzen zuen asko gustatu zitzaidan; eta bide batez, goizean bilatzen ari nintzena aurkitu nuen.

Tras salir del rincón de Belarbace y, antes de dirigirnos hacia el Valle de Hecho, nos tomamos un momentito para comer. El momentito ese se alargo, puesto que estábamos muy a gusto bajo los cálidos rayos del sol. Antes de que se nos echara el atardecer encima, y ya que teníamos pensada otra paradita en el camino, al final nos movimos con algo de prisa. La paradita fue bajo el Picoya, al lado del río Veral, donde Ander e Iban intentaron fotografiar la cima con el río, también yo. Pero la vista que más me gusto fue esta en donde se pude ver la cima de Espeluga y su entorno. Me gustó mucho cómo iluminaba el sol esa pared; y de paso quitarme la espinita que se me quedó clavada a la mañana.


Konturatu orduko, iluntzeari argazkiak ateratzeko ordua gainera bota zitzaigun, aurreko gauean ordu aldaketa izan zela eta, oraindik honen konszientzia eduki gabe. Saiatu ginen nahi genuen tokira heltzen, baina ezinezkoa izan zen. Bidean, momentutxo bat gelditu eta erreka hertzean jasotako argazki hau izan zen iluntze horretan libratu zen argazki bakarra. Pena galanta jaso genuen, ederra bait zen bidean iluntzeak eskeintzen zituen koloreen aberastasuna. Hau eta gero, gauean argazkirenbat egiteko esperantza gelditzen zitzaigun.

Para cuando nos dimos cuenta, la hora de sacar fotos al atardecer se nos echó encima, sin ser conscientes todavía de lo que suponía el cambio de hora que se produjo la noche anterior. Intentamos llegar a donde queríamos, pero fue imposible. Paramos un momento en el camino y esta fue la única foto que se libró de ese atardecer. Sentimos una gran pena, puesto que los colores que mostraba el atardecer mientras íbamos en camino fueron espectaculares. Después de esto, nos quedaba la esperanza de sacar alguna nocturna.


Baina gauak ez zuen nahi nuena eman. Nahiz eta argazki pare bat atera, Acher gaztelua protagonista gisa, jasotako emaitza ez zitzaidan asko gustatu. Exposizio luzeko argazki pare bat bota nituen, baina lainoen mugimendua zela eta, izarren arrastoa tartekatua agertzen zitzaidan bietan eta bertan behera bota nuen saiakera.


Pero la noche no dio lo que quería. A pesar de sacar un par de fotos, tomando el castillo de Acher como protagonista, el resultado final no me gustó mucho. Tiré un par de fotos de larga exposición, pero el movimiento de las nubes hizo que, el rastro de las estrellas quedara cortado en ambas, así que aborté el intento.




Urriak 31 / 31 de octubre



Egun motzena izan arren, argazkiei dagokienez aberasgarriena izan zela iruditzen zait. Gau hotz bat igaro eta gero, goizeko 6:00tan esnatu eta martxan jarri ginen. Egun garbia zetorren, argitu baino lehen zerua izarrez betea ikusten bait zen. Trasto denak hartu eta lokalizazio bila hasi ginen. Bapatean, tontor ezberdinak argiz margotzen hasi eta, batak besteari apenas hitzik esan gabe, argazkiak bota eta bota aritu ginen. Txipeta izan zen niretzat "modelo" ederrena, errekarekin jokatuz argazki ugari atera bait nizkion. Egunsenti honek, aurreko egunetan galdutako denaren konpentsazioa ekarri zuen. Ordu bat inguru aritu ginen argazkiak atera eta atera, eta denon aurpegitan nabari zen egun horrek zer ekarri zigun. Nahiz eta argi ederrena ere joanda egon, inguruak eskeintzen zituen aukerei ezin uko egin egon nintzen, eta hurrengo argazkia izan zen horren eredu. Lehen plano ederrak eskeintzen zituen erreka hori ezin zen erraz bertan behera utzi. Penaz gelditu nintzen, azkenengo argazki hau, Txipeta argi ederrez argiztua zegoenean ez ikusteaz, baina honek, hurrengo bueltatzean edukiko ditudan aukeren berri ematen zidan, eta berriro ere Pirineoetara bisita egiteko nahia birsortu.

A pesar de ser el día más corto, creo que fue el más productivo en cuanto a fotografía se refiere. Tras pasar una fría noche, nos despertamos para las 6:00 de la mañana. Venía un día claro puesto que el cielo se veía lleno de estrellas antes de amanecer. Coger todos los trastos y empezamos a buscar localizaciones. De repente,empezaron a pintarse de luz las diferentes cimas y, sin mediar palabras entre nosotros, empezamos a sacar fotos y más fotos. Para mi fue Chipeta el "modelo" más bonito, ya que, jugando con el río le saqué varias fotos. Ese amanecer trajo la compensación de lo perdido en los días anteriores. Estuvimos alrededor de una hora sacando fotos, y en el rostro de todos se veía lo que nos había deparado ese amanecer. A pesar de que la mejor luz ya se había ido, no pude resistirme a las opciones que presentaba aquel entorno, como muestra la siguiente foto. Ese río que ofrecía impresionantes primeros planos no se podía dejar a un lado. Me quedé con pena de no haber visto esta última foto cuando Chipeta estaba iluminada con las mejores luces, pero a su vez me anunciaba sobre las posibilidades que tendría mi siguiente vuelta al Pirineo.







Ondoren, gosaldu eta, etxera bueltan jarri aurretik, inguruan bueltatxo bat ematera joan ginen, Ibanek komentatzen zuen txokotxo bat ikustatu nahirik. Bueltatxo txikiak txoko ederra ekarri zigun begietara, eta argazki pare bat atera eta gero, agur esan genion Pirineotako irteerari.


Después, desayunar y, antes de volver para casa, fuimos a dar una vuelta por los alrededores, con intenciones de ver un rincón que Iban mencionaba. La pequeña vuelta nos trajo una preciosa visión, y tras sacar un par de fotos dijimos adiós a nuestra salida al Pirineo.


Azkenengoz, eta blog-eko lehen sarrera honi amaiera emateko, eskerrak eman beharrean nago, sarrera honen gai hau burutzera lagundu nauten Ander eta Ibani, hauek gabe ez bait zen posible izango "Klik!" Pirineotan. Eskerrik asko bioi! Zuei eskeinia.

Por último, y antes de finalizar esta primera entrada del blog, tengo que dar las gracias a Ander e Iban  quienes me han ayudado a realizar el tema de esta entrada, puesto que sin ellos no habría sido posible "¡Clik!" en Pirineos. Muchas gracias a los dos! Dedicada a vosotros. 






miércoles, 23 de noviembre de 2011

Aurkezpena / Presentación

Ongi etorri guztioi!

Denbora bat nenbilen blog bat sortzeko nahiarekin, baina ez nekien zein itxura eman eta nondik hasi. Azkenean pausua ematea eta nire esperientzi ezberdinak zuenganatzea erabaki dut.
Izenburua, argazki bakoitzak, "klik!" bakoitzak, eragiten dituen istorio ezberdinen ondorioz jarri diot.
Espero dut, istorio asko kontatu eta zuen gustoko izatea.
Besterik gabe, besarkada bat eta laister arte,

Iker

                                              

¡Bienvenidos todos!

Llevaba ya algún tiempo con el deseo de crear un blog, pero no sabía qué imagen darle ni de dónde empezar.
El título se lo he puesto por las diferentes historias que crea cada foto, cada "¡Clik!".
Espero poder contaros muchas historias y que sean de vuestro agrado.
Sin más, un abrazo y hasta pronto,

Iker